Rebelianci

Narastające przez wiele lat niepokoje społeczne w Syrii, na fali arabskiej wiosny 15 marca 2011 przerodziły się w regularną wojnę domową. Gdy wszystkie inne, pokojowe rozwiązania nie przyniosły wymiernych korzyści, Syryjczycy postanowili wziąć sprawy w swoje ręce i chwycili za broń. Dawni przyjaciele stanęli naprzeciw siebie, zwalczając w imię ideałów stronę przeciwną w jednej z najkrwawszych batalii w historii od czasu zakończenia II wojny światowej.

Geneza

Godło Wolnej Armii Syrii
Źródło: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb
/0/05/Free_syrian_army_coat_of_arms.svg/288px-Free_
syrian_army_coat_of_arms.svg.png

Protesty w Syrii rozpoczęły się wraz z samospaleniem podczas tzw. Arabskiej Wiosny Hassana Alego Akli, który inspirowany działaniem Tunezyjczyka Mohameda Bouziziego w ten sposób 26 stycznia 2011 roku dał wyraz swojemu sprzeciwowi wobec polityki rządu. Jego czyn był inspiracją dla tysięcy ludzi, którzy wyszli na ulicę miast demonstrując przeciwko łamaniu praw człowieka, represjom stosowanym wobec opozycji oraz traktowaniu kobiet i mniejszości narodowych. Protesty od początku tłumione były krwawo, co przybrało na sile wraz z oblężeniem Dary, które miejsce miało od 25 kwietnia do 6 maja 2011 roku, kiedy przeciw ludności wysłane zostały regulaminowe oddziały wojska wraz z czołgami. Momentem przełomowym dla rebeliantów stał się 29 lipca 2011 roku, gdy siedmiu oficerów armii Syryjskiej, na czele z Rijadem al-Asadem, wystąpiło przeciw władzy tworząc Wolną Armię Syrii – organizację, której celem miała być ochrona demonstrantów. Z czasem w jej szeregi dołączało coraz więcej dezerterów z armii państwowej, których w szczytowym momencie było nawet 50000.

Próby zjednoczenia

Opozycja z początku była niezwykle podzielona, co uniemożliwiało pełną intensyfikację oraz koordynację działań wymierzonych w rząd syryjski. Pierwszym oficjalnym przedstawicielstwem zrzeszającym przeciwników Assada była Narodowa Rada Syryjska z Burhanem Ghaljunem na czele, która powołana została 23 sierpnia 2011 roku w Stambule. Jej autorytet nie był, jednakże uznawany przez wszystkie frakcje opozycyjne, a wybór na drugiego przewodniczącego Abda al-Basid Sida, będącego z pochodzenia Kurdem, ponownie podzielił rebeliantów. Kolejnym krokiem do zjednoczenia była konferencja w katarskiej Dosze, do której doszło 4 listopada 2012 roku, kiedy powstała Koalicja Narodowa na rzecz Opozycji i Sił Rewolucyjnych, która pełnić miała rolę konfederacji ugrupowań opozycyjnych skupionych w Narodowej Radzie Syryjskiej. Na jej czele stanął Mu’az al-Chatib, a pierwszym tymczasowym premierem wybrano Ghassana Hitu, który na swą siedzibę wyznaczył północne tereny Syrii kontrolowane przez rebeliantów. 26 marca 2013 roku na zebraniu Ligi Państw Arabskich Syria reprezentowana była przez delegację opozycjonistów w związku z wykluczeniem Damaszku z organizacji. Obecnie przewodniczącym Narodowej Rady Syryjskiej jest Dżurdż Sabra, natomiast liderem SKNOiSR Riad Seif.

Żołnierze Wolnej Armii Syrii
źródło: http://www.nacjonalista.pl/tagi/wolna-armia-syryjska/

Grupy islamistyczne

W połowie 2012 roku dzięki porozumieniu pomiędzy Sukur asz-Szam oraz brygadami Al-Faruk utworzono Front Wyzwolenia Islamu zrzeszający umiarkowanych islamistów, deklarujący przyjacielskie stosunki z Wolną Armią Syrii, lecz niebędących podległym Syryjskiej Koalicji Narodowej oraz SKNOiSR. W dniu dzisiejszym w skład koalicji wchodzi 20 ugrupowań, które łącznie liczą ok. 38 tys. Członków, przez co uznawana jest za największą grupę zbrojną w konflikcie. Obok od 21 grudnia 2012 roku istniał Syryjski Front Islamski zrzeszający organizacje salafickie Syrii, który 22 listopada 2013 roku dokonał wraz z Kurdyjskim Frontem Islamskim oraz Frontem Wyzwolenia Islamu połączenia tworząc Front Islamski, który stanowić ma alternatywę wobec SKNOiSR oraz Państwa Islamskiego.

Sojusznicy

Rebelianci dozbrajani są przez państwa zatoki perskiej, przede wszystkim Arabię Saudyjską oraz Katar. Znaczącej pomocy udziela również Libia, która także zapewnia opozycjonistom broń, jak i dodatkowe oddziały, które udzielają wsparcia przeciwnikom Assada. Niemal od samego początku w wojnę po stronie antyrządowej zaangażowana jest również Turcja udzielająca wsparcia logistycznego oraz militarnego powstańcom. W mniej bądź bardziej formalnej formie pomoc zapewniana jest również przez USA, Francję oraz Wielką Brytanię, które nie zajęły, jednakże dotychczas oficjalnych stanowisk.

Michał Chmielnicki

Bibliografia:

http://www.joshualandis.com/blog/free-syrian-army-established-to-fight-the-syrian-army/

https://www.aljazeera.com/news/middleeast/2011/12/20111226171260898.html

http://www.nytimes.com/2011/10/03/world/middleeast/anti-assad-dissidents-form-syrian-national-council.html

https://wiadomosci.onet.pl/swiat/sz-syria-umiera-a-swiat-zwleka-z-decyzja/ty6hn

https://www.businessinsider.com.au/graphic-the-most-accurate-breakdown-of-the-syrian-rebels-2013-9

https://www.aljazeera.com/news/middleeast/2013/11/major-syrian-rebel-groups-join-forces-20131122141129975421.html

http://wyborcza.pl/1,76842,13481472,USA_zwiekszaja_wsparcie_dla_syryjskich_rebeliantow.html

http://www.dziennikzachodni.pl/artykul/919972,usa-bedzie-wsparcie-militarne-dla-rebeliantow-w-syrii-rezim-przekroczyl-czerwona-linie,id,t.html

http://www.bbc.com/news/world-middle-east-24403003

https://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/francja-rozpoczyna-naloty-na-cele-panstwa-islamskiego-w-syrii,580793.html

https://wiadomosci.wp.pl/wielka-brytania-zaczela-bombardowac-syrie-6027709025764481a

https://wiadomosci.wp.pl/szef-dyplomacji-arabii-saudyjskiej-dla-asada-nie-ma-w-syrii-przyszlosci-6027663966430337a